çok yorgunum

belki de kurumsal yaşam bana göre değil. neye inat dayanmaya çalıştığımı bilmiyorum. iş çok yoğun, işleri doğru yürütebilmek adına tüm enerjimi yaptığım işlere harcıyorum ve akşam eve döndüğümde inanılmaz yorgun oluyorum. bunun yanı sıra, hayatım iş oldu sanki, sürekli işten bahsediyorum ve hemen hemen her gece rüyamda ertesi gün yapmam gereken işleri görüyorum. bu normal mi, yoksa ben kafayı mı yiyorum, bilmiyorum. sinirlerim genelde çok gergin ve patlamaya hazır bomba gibiyim sokaklarda. sakin kişiliğim manyak bir kişiliğe dönüştü sanırım, endişeliyim.

"You know I can't sleep, I can't stop my brain
You know it's three weeks, I'm going insane
You know I'd give you everything I've got
for a little peace of mind
I'd give you everything I've got for a little peace of mind"

ne zaman büyüyeceğim?

Kaç yaşıma geldim hala tam bir yetişkin olamadım. Yetişkin olmak sorumluluk almakla başlar ve sanırım beni en çok zorlayan şeylerden biri sorumluluk almak. İş hayatında mecburen bir sürü şeyin sorumluluğunu alıyorum ve bu sorumlulukları yerine getirebilmek için sürekli tekrarlıyorum kendi kendime: Unutma, bunu yapacaksın, bununla ilgili böyle demiştin, önümüzdeki hafta şununla ilgilenmelisin vs. giden düşünceler sürekli beynimde.

Özel hayatıma gelince sorumluluk almaktan her fırsatta kaçıyorum. Ve bir yetişkin gibi davranmayı başaramıyorum. Mesela birkaç arkadaşıma birden söz veriyorum aynı gün için, sonra yetişemiyorum ve birinden birini ekmem gerekiyor. Evi toplamam, yarının yemeğini yapmam, çamaşırları yıkamam ve ütü yapmam gerekiyor. Ben tabii ki bunların hiçbirini gerçekleştiremiyorum. Üzerimdeki sorumluluk ne kadar artarsa ben o kadar kaçıyorum.

Böyle durumlarda Andy Warhol'u anımsarım hep. Kitabında şöyle bir şey diyordu: "Bir insanın 70 yaşına kadar yaşayacağı varsayılıyorsa, 15 yaşından itibaren olgunlaşmaya çalışmak saçma. 40'ında olgunlaşsam yeter bana."

Benim de bir an önce olgunlaşmak gibi bir amacım yok ama herkes benden olgun davranışlar bekledikçe bunalıyorum!